Pielgrzymka Ziemia Lubuska

23-24. III. 2012

W piątek, po Mszy św. w kaplicy Miłosierdzia, wyruszamy, do jednego z największych miast na zachodzie Polski. Historycznie należy do Dolnego Śląska. W 1250 weszła w skład Księstwa Głogowskiego, a w 1477 ,po jego upadku, znalazła się w granicach Czech. Miasto przez wieki słynęło z upraw winorośli i produkcji win. W XIX wieku na terenie miasta było ponad 2 tys. winnic o łącznej powierzchni 700 ha. Winnice zlikwidowano po II wojnie światowej. Do dziś pozostała po nich tylko jedna, raczej ozdobna plantacja w parku Winnym. W sąsiedztwie znajduje się przeszklona palmiarnia. To największa atrakcja Zielonej Góry.
Podziwiamy tu piękne palmy i inną egzotyczną roślinność, a wśród nich miejsce na parkiet, podium dla orkiestry i wiele stolików restauracyjnych tuż obok rosnącego daktylowca kanaryjskiego. Dorasta on do wysokości 20 do 25 metrów, a liście długości do 6 m. Spożywamy tu południowy posiłek. Z wyższych kondygnacji palmiarni możemy podziwiać panoramę miasta, bo to najwyższy punkt widokowy Zielonej Góry.
W dalszej drodze przyjeżdżamy do Świebodzina, przed ogromny ponad 30 metrowy pomnik Chrystusa Króla.
Całkowita wysokość pomnika wynosi 52,5 m, z czego 16,5 m to sztucznie usypany kopiec, 33 m] przypada na figurę Jezusa oraz trzymetrową pozłacaną koronę wieńcząca całość. Ostateczny ciężar konstrukcji szacowany jest na ponad 440 ton. Budowla swoim wyglądem nawiązuje do pomnika Chrystusa Odkupiciela w Rio de Janeiro, od którego jest o 6 m wyższa. Świebodzińska figura ma wysokość 36 m] (bez korony 33 m) i do czerwca 2011 roku była najwyższym pomnikiem Jezusa Chrystusa na świecie.
Zwiedzamy również Sanktuarium Miłosierdzia Bożego. Po przejściu na Plac Jana Pawła II siadamy na ławce Czesława Niemena. Została odsłonięta w czerwcu 2009 roku z inicjatywy Stowarzyszenia Imienia Cz. N. Artysta był bardzo związany z miastem; zagrał również koncert, z którego dochód przekazał na budowę basenu miejskiego. Artysta odpoczywa na ławce, a w jej przypominające pięciolinię oparcie wplecione są nuty. Można przy niej przysiąść, zadumać się, zanucić.

Po zwiedzaniu Zielonej Góry oraz Świebodzina udaliśmy się w dalszą trasę naszej pielgrzymki. Przyjechaliśmy do Paradyża. Historia tego miejsca sięga odległych czasów średniowiecza. 29. 01. 1230 roku rycerz Mikołaj Bronisz (herbu Wieniawa) podpisał akt darowizny, na mocy którego tereny przeszły w ręce opata cystersów i braci zakonnych z Lehnina (Brandenburgia). W roku 1234 poznański biskup Paweł polecił rozpoczęcie budowy nowej świątyni p. w. św. Marcina. Rok później wyrażono zgodę na założenie we wsi Goscichowo filii zakonnej.

 I tak na rok 1236 datuje się początek działalności klasztoru Wniebowzięcia NMP, który prowadziło wówczas 12 mnichów i opat. Wieś znana do tej pory jako Goscichowo otrzymała nazwę Paradius Matris Dei (Raj Matki Boskiej), z czego z czasem utworzona została nazwa polska- Paradyż. W roku 1836 zapadła decyzja, że zabudowania klasztorne staną się siedzibą Królewskiego Katolickiego Seminarium Nauczycielskiego, ostatecznie utworzono tam ośrodek polskości, który zrzeszał mieszkańców tamtejszych terenów. Seminarium funkcjonowało do 31.03. 1926 roku. W latach 1922- 1939 działała w dawnych budynkach klasztornych średnia szkoła ogólno-kształcąca. Potem, w maju 1939, otwarty został zakład kształcenia nauczy-cieli III Rzeszy, a pod koniec II wojny światowej pracowali tu specjaliści Luftwaffe. W 1945 r. Paradyz zajęły wojska radzieckie. Utworzyli oni z kościoła i budynków dawnego klasztoru magazyny. 1947 rok to czas, w którym Paradyż należał do zgromadzenia Księży Salezjanów. Dekretem z dnia 26.09.1952r. powołano Wydział Filozoficzny Gorzowskiego Diecezjalnego Seminarium Duchownego. Od 1961 całe Seminarium Duchowe z Gorzowa Wielkopolskiego przeniosło się do Paradyża. Wtedy rozpoczęto również prace remontowe, co upiększyło i poprawiło stan techniczny budynków pocysterskich. Dziś poklasztorny kompleks to oficjalna siedziba filii Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Opracował: Joachim Zając